กว่าจะถูกยอมรับ ก็ ‘สูงวัย’ ไปแล้ว : ฟังเสียง LGBTIQNA+ สูงวัยที่ตอนเด็กถูกปฏิเสธตัวตนแต่ยืนยันว่า “เกิดชาติหน้า เราก็ยังอยากเป็นเกย์”

กลมกลืนแต่ก็ยังไม่ใช่ส่วนหนึ่งของสังคม

การแต่งงานมักเป็นพิธีที่แสดงถึงความรักที่คู่บ่าวสาวมีให้ต่อกัน มีญาติและคนสนิทมามากมายมาร่วมยินดี ดูแล้วเป็นงานที่มีแต่ความสุข แต่ไม่ใช่ในงานแต่งงานของ ‘ภพ’

ภพเป็นคนมุกหาหารที่ย้ายมาอยู่ในกรุงเทพฯ เนื่องจากพ่อแม่ตัดสินใจเปลี่ยนจากอาชีพเกษตรกรมารับจ้างในโรงงานที่กรุงเทพฯ แทน ภพมีเพศกำเนิดเป็นชาย แต่เขากลับรู้สึกมาตลอดว่าใจของเขาไม่ใช่ผู้ชาย และเขาเองก็ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ เลย

“สิ่งที่จำได้เลยคือเราเคยแอบชอบครูผู้ชาย มีความคิดว่า ‘ทำไมครูคนนี้หล่อจัง’ เลยเริ่มรู้แล้วว่าจิตใจของเราไม่ได้เหมือนเด็กผู้ชายคนอื่น แต่ไม่ได้แสดงออก”

ตอนเด็กๆ ภพอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่มีแต่ผู้หญิง แต่ภพเองก็ยังระมัดระวังไม่ได้แสดงออกมากนักว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชาย พอโตขึ้นหน่อยก็มีโอกาสได้กลับไปบ้านที่มุกดาหาร สิ่งที่ภพมักจะเจอคือคำถามจากญาติๆ ว่า “มีเมียหรือยัง” “มีลูกกี่คนแล้ว”

คำตอบของคำถามเหล่านี้คือ ‘ไม่’ ไม่มีทั้งเมียและลูก แต่จะพูดตรงๆ ออกไปเลยภพก็กลัวว่าคนอื่นจะสงสัย เขาเลยได้แต่ตอบเลี่ยงๆ ว่า “มี แต่เลิกกันแล้ว” หรือไม่ก็ “ไม่มีหรอก เดี๋ยวจะบวช” คนถามอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับคนตอบ ภพบอกว่าอึดอัดใจมาก

ภพบอกว่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็น ‘ตัวประหลาด’ ที่ตัวเองไม่เหมือนคนอื่น ไหนจะคำถามจากญาติๆ ที่คอยย้ำเตือนภพว่าถ้าไม่แต่งงาน ก็ไม่มีใครดูแล ภพจึงเริ่มมีความคิดที่อยากจะแต่งงาน

ภพเล่าว่าเคยเห็นคนที่เป็นเกย์เปลี่ยนเป็นผู้ชายเพราะการแต่งงาน เขามีความหวังเล็กๆ ว่าถ้าแต่งงานกับผู้หญิง ตัวเองจะกลับมาเป็นผู้ชาย และคงจะไม่เจอกับการตั้งคำถามกับสังคม ไม่ต้องเจอเรื่องอึดอัดใจแบบนี้อีก

แต่การฝืนตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเป็นอะไร ก็ทำให้การแต่งงานนี้จบลงที่การหย่า ภพบอกว่าคืนที่ต้องเข้าเรือนหอ เขาทำใจนอนกับผู้หญิงที่แต่งงานด้วยไม่ได้เลย แค่แตะตัวกันก็ยังทำไม่ได้ วินาทีนั้นเขารู้เลยว่า ใจของเขามันไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ

ภพเล่าเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกผิด เขารู้สึกแย่ที่ตัวเองพรากโอกาสของผู้หญิงคนหนึ่งไป ถ้าไม่ได้เจอกับภพผู้หญิงคนนั้นอาจจะได้เจอคนที่รักเธอจริงๆ และมีครอบครัวที่อบอุ่นโดยไม่ต้องมาเจอกับเรื่องราวแบบนี้

“ไม่รู้ว่าสมัยนั้นมีคนที่ตัดสินใจแบบนี้มากแค่ไหน ช่วงนั้นคือความสับสน เราอยากเริ่มต้นใหม่ อยากเป็นคนปกติ คิดว่าตัวเองน่าจะทำได้ แต่พอทำจริงแล้วทำไม่ได้”

หลังจากนั้นมาภพเข้าใจแล้วว่าเขาคงหลอกคนอื่นและตัวเองต่อไปไม่ได้ ภพตัดสินใจเลิกฟังเสียงคนรอบข้าง ฟังเสียงตัวเองก็พอ ในที่สุดเขาก็ได้เจอพื้นที่ที่มีคนเหมือนๆ กันกับเขา ทำให้เขารู้สึกว่าการเป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ

ภพทำงานเพื่อดูแลตัวเองและพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็น การทำงานเพื่อช่วยเหลือผู้ที่อยู่ร่วมกับเชื้อ HIV หรือเป็นนักวิจัย เพราะฉะนั้นภพจึงไม่เชื่อคำที่ใครต่างก็พูดว่า “ถ้าไม่มีลูก แล้วใครจะมาดูแล” ในเมื่อตัวเราเองสามารถดูแลตัวเองได้

ด้วยอายุที่มากขึ้นเลยวัยเกษียณ ถึงแม้ภพจะมีเงินใช้จ่ายแบบไม่ได้ลำบากอะไร แต่เขาก็กังวลว่าเพื่อนๆ ผู้สูงอายุคนอื่นๆ ยังเผชิญกับปัญหาการไม่มีรายได้ ยิ่งถ้าเป็น LGBTIQNA+ ที่ไม่มีลูกหลานก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่นๆ

“อยากให้ประเทศไทยมีบำนาญประชาชน อย่างน้อยทุกคนมีเงินเดือนละ 3,000 บาท ไว้ใช้จ่าย”

ภพพูดในฐานะที่ตัวเองเป็นทั้งผู้สูงวัย และ LGBTIQNA+ เนื่องจากเห็นว่ายังมีคนรอบตัวที่ประสบปัญหาเรื่องรายได้

บรรยากาศในตอนนี้แตกต่างจากสมัยที่ภพเป็นเด็กหรือตอนเป็นวัยรุ่นอย่างมาก ทุกวันนี้คนที่มีความหลากหลายทางเพศสามารถกล้าที่จะเป็นตัวเองมากขึ้นโดยไม่ต้องอายใคร

“ถ้าสมัยนั้นมีบรรยากาศทางสังคมแบบในปัจจุบัน เราคงใช้ชีวิตเกย์ไปเลย ใครจะว่ายังไงก็ไม่สนใจ เกย์เป็นชีวิตที่มีความสุข ทุกวันนี้เรายังคิดเลยว่า ถ้าได้เกิดชาติหน้าอีกครั้ง เราก็ยังอยากเป็นเกย์” ภพทิ้งท้าย