รักออกแบบไม่ได้ แต่ออกแบบเพื่อพื้นที่ “ความรัก”ให้เท่าเทียมได้ไหม

คุณโบว์ – คุณแชมป์ “อยากให้พื้นที่ Universal Design มีมากกว่านี้เราจะได้ไปไหนด้วยกันได้”
.
โบว์ พรเพ็ญ เธียรไพศาล ผู้จัดการโครงการ มูลนิธิวายไอวาย และ แชมป์ ชโนภาส จันทร์จำรูญ ศิลปินงานโปรดักชั่น เป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ ที่ย้อนกลับมาเป็นคู่กันในตอนโต หลังจากเมื่อสองปีกว่าประสบอุบัติเหตุทางถนน เมื่อขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปทำงานตอนเช้ามืดและถูกรถชน สำหรับโบว์ในฐานะคนทำงานประเด็นสังคมมองว่าสังคมไทยยังไม่ได้นับคนพิการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของสังคม โดยเธอยกตัวอย่างว่าการจะไปเจอกับแชมป์ในแต่ละครั้งแค่นึกจะออกจากบ้านก็ยากแล้ว เพราะบ้านของแชมป์อยู่คู้บอน แค่จะออกไปปากทางก็ลึกมากเพราะไม่มีถนนก็ไม่เอื้อต่อวีลแชร์ หรือพอมาถึงปากทางการที่จะต้องต่อขนส่งสาธารณะก็ไม่สะดวก ส่วนมากจึงต้องพึ่งพาคุณแม่ของแชมป์พามาส่งที่จุดนัดหมาย
.
โบว์เคยเดินทางไปต่างประเทศสิงคโปร์และไต้หวันพบว่า พื้นที่สาธารณะเขารองรับมากกว่า วีลแชร์สามารถขึ้นรถเมล์ได้ ไม่ต้องมีคนคอยดูแลประคอง เขามีทางลาดให้สำหรับขึ้นรถได้ แต่พื้นที่สาธารณะของไทยมีUniversal Designที่น้อยเกินไป และใช้ไม่ค่อยได้จริงและส่วนมากจะกระจุกใจกลางเมือง โดยเล่าว่าของไทยดูเป็นระบบการช่วยเหลือสังคมสงเคราะห์เช่นเมื่อจะออกไปชมภาพยนตร์ในห้างสรรพสินค้าก็ต้องไหว้วานให้พนักงานเป็นคนช่วยยกวีลแชร์ขึ้นไป
.
เธอมองว่าความแตกต่างกันก็คือศักดิ์ศรีของคนพิการที่จะเป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่เท่าเทียม สำหรับเธอไม่ได้สนใจคนภายนอกมองอย่างไรที่เลือกคบกับคนพิการเพราะเรามองว่าเขาเป็นคนเท่าเทียมกับเรา ในปัจจุบันแชมป์กำลังกายภาพ และฝังเข็มโดยคิดว่าถ้าหากพื้นที่ทางสังคมไทยมีความพร้อมกันมากกว่านี้ เราจะเป็นส่วนหนึ่งของสังคมได้อย่างมีความสุขมากขึ้น

.

เเหล่งที่มา     https://www.facebook.com/curiouspeople.me